Rozdział 1. I nagle świat się rozpada. Sypie się niczym domek z kart.

Dziękuję za tak miłe i pozytywne przyjęcie!

Początki zawsze są trudne, ale mam nadzieję, że nie zawiodę ani Was ani siebie tą historią. Nie przedłużając - zapraszam na rozdział 1 :)

Pozdrawiam!

~*~

Ogromna walizka leżała pośrodku przestronnej garderoby i co chwilę trafiały do niej kolejne ubrania. Dookoła porozrzucane były puste wieszaki. Obok tego wszystkiego krzątała się wysoka blondynka, która nie zwracała uwagi na tworzący się bałagan. Chciała zabrać kilka najpotrzebniejszych rzeczy i po prostu jak najszybciej wyjść z mieszkania, w którym wszystko kojarzyło jej się z nim. Po jej policzkach mimowolnie płynęły łzy, choć obiecała sobie, że nie będzie płakać. Mimo, że właśnie cały jej świat rozpadł się na kawałki, chciała udowodnić wszystkim, że jest silna i da sobie radę. Zresztą kolejny raz… Wcześniej myślała, że po śmierci rodziców nie spotka jej już nic tak okropnego. A jednak emocje towarzyszące jej dzisiejszego dnia są porównywalne do tamtych. Jej poukładane i ustabilizowane życie legło w gruzach. Wszystko, w co do tej pory wierzyła, okazało się być już tylko fikcją. Jej serce rozpadło się na milion kawałków i nawet nie próbowała zastanawiać się czy kiedykolwiek uda jej się je posklejać. Chciała jak najszybciej zniknąć. Zabrać swoje rzeczy i zapaść się pod ziemię, żeby nikt nie widział jak bardzo cierpi. A zwłaszcza, żeby nie widział tego on. Marzyła o tym, by zaszyć się w jakiejś samotni i spokojnie poddawać się bólowi, który rozrywał ją od środka i sprawiał, że każdy kawałeczek jej pękniętego serca mocno krwawił.

Od zawsze wiedziała, że nie potrafi walczyć o swoje. I tak było też tym razem. Choć powinna pokazać mu jak bardzo go kocha i zrobić wszystko, żeby jednak zmienił zdanie i z nią został, ona wolała usunąć się w cień. Nie lubiła się przed nikim płaszczyć. Po prostu zaakceptowała podjętą przez niego decyzję, mimo że była tak bardzo daleka od tego, czego ona sama pragnęła. W końcu jeszcze wczoraj, przynajmniej z jej perspektywy, byli szczęśliwą, zakochaną w sobie parą. I nic, naprawdę nic nie zapowiadało tego, co stało się kilka godzin później…

Mocne trzaśnięcie drzwiami wyrwało ją ze snu. Natychmiast podniosła się do pozycji siedzącej i zauważyła delikatne światło napływające z korytarza. Zerknęła na zegarek – była prawie 5 nad ranem. Nagle usłyszała dźwięk tłukącego się szkła i kilka siarczystych przekleństw. Westchnęła cicho i podniosła się z łóżka, wychodząc na korytarz. Skrzyżowała ręce na piersiach i oparła się o framugę drzwi. Z delikatnym uśmiechem na ustach obserwowała, jak Tom niezdarnie próbował pozbyć się butów. Choć podpierał się ściany, nadal miał problemy z zachowaniem równowagi. Powinna być zła, że kolejny raz wrócił do domu pijany. A ostatnimi czasy zdarzało się to coraz częściej. Jednak zawsze rozbawiał ją swoim zachowaniem, gdy bardzo chciał coś zrobić, a wcale mu to nie wychodziło. Wtedy cała złość ustępowała i pojawiała się troska. A ona lubiła dbać o swojego mężczyznę.

- To był mój ulubiony wazon…- westchnęła z uśmiechem, patrząc na porozrzucane szkło.

Chłopak natychmiast podniósł wzrok i uśmiechnął się przepraszająco. Do tej pory nie miał pojęcia o jej obecności. Podeszła powoli do niego i schyliła się, żeby pomóc ściągnąć mu buty. Zebrała rzuconą na podłogę marynarkę i powiesiła ją na wieszaku. Uśmiechnęła się do niego i wzięła za rękę, prowadząc do sypialni. Powoli posadziła go na łóżku i zaczęła rozpinać koszulę, ale on złapał ją za nadgarstki i zmusił do przerwania czynności. Spojrzała na niego zdziwiona. Chciała odpiąć kolejny guzik, ale tylko mocniej ścisnął jej dłonie. Aż zabolało…

- Jesteś dla mnie za dobra…- mruknął cicho, ledwie zrozumiale. Wypity tej nocy alkohol niestety utrudniał mu komunikację.

- Bo pomagam rozpiąć ci koszulę?- zaśmiała się, oddychając z ulgą. Bała się, że coś się stało, ale gdy poczuła jak jego uścisk się rozluźnia, była spokojniejsza.- Przecież zawsze to robię.

- Nie chodzi o tę pieprzoną koszulę.- podniósł głos i spojrzał jej w oczy. Może to nie była odpowiednia pora na rozmowy, ale czuł, że dłużej tak nie może. Musiał to wreszcie z siebie wyrzucić. A nie był pewien czy na trzeźwo będzie miał wystarczająco dużo odwagi, by to zrobić.- Po prostu ostatnio… wiele się zmieniło. Nie zasługuję na to wszystko. Nie zasługuję na ciebie. Nie mogę z tobą być.

- Tom, o czym ty mówisz?- spytała zdziwiona. W jej głosie można było wyczuć… Przerażenie? Strach? Nie rozumiała tego, co się dzieje. Nie wiedziała skąd nagle wzięło się w nim tyle wątpliwości. - Przecież nic się nie zmieniło. Jesteś najlepszym i najcudowniejszym facetem, jakiego kiedykolwiek poznałam. I zasługujesz na wszystko, co mogę ci dać. A nawet na znacznie więcej.- klęknęła przed nim i złapała jego twarz w dłonie, żeby spojrzeć mu głęboko w oczy.- Kocham cię, słyszysz? Kocham cię i nigdy się to nie zmieni.

- Poznałem kogoś.- szepnął, spuszczając wzrok.

Zamarła. Dwa słowa, niby tak banalne, ale spowodowały, że cała jej pewność i stabilizacja zostały zachwiane. Opadła na podłogę, czując, jak jej ciało zaczyna drżeć. Ukryła twarz w dłoniach i mocno zacisnęła zęby, żeby się nie rozpłakać. Nie wiedziała co ma o tym wszystkim myśleć. Jak zareagować? Co powiedzieć? To wszystko nie mieściło jej się w głowie… Nie wie, jak długo siedziała w bezruchu, ale po kilku głębokich wdechach podniosła się z miejsca i jak gdyby nigdy nic kontynuowała rozpinanie jego koszuli. Tom ponownie chciał złapać ją za nadgarstki, ale tym razem mu na to nie pozwoliła. Wyrwała się z uścisku i powoli zsunęła z jego ramion cienki materiał.

- Nie słyszałaś co powiedziałem?- spytał, zdziwiony jej reakcją. Spodziewał się lamentów, krzyku, płaczu, a tymczasem ona zachowywała się, jakby nic się nie stało.

- Słyszałam.

- I… co? Nic nie powiesz?

- Jesteś pijany i gadasz głupoty, w które nie zamierzam wierzyć.- odpowiedziała, jak gdyby nigdy nic. Nawet ją zaskoczył jej spokojny ton głosu, którego się po sobie nie spodziewała.- Jeśli będziesz chciał to wrócimy do tej rozmowy rano. A jeśli nie, to po prostu o niej zapomnimy.- dodała i ułożyła go w łóżku, okrywając kołdrą.

Nie odezwał się już ani słowem. Czując miękki materiał pod głową, poddał się zmęczeniu i prawie natychmiast zasnął. Obserwowała go przez chwilę z daleka. Wsłuchiwała się w jego cichy i spokojny oddech. A potem powoli podeszła do łóżka, siadając na samym brzegu. Drżącą dłonią musnęła jego umięśniony bark, a wskazującym palcem delikatnie przesunęła po czerwonym śladzie na jego szyi. Dzisiejszego popołudnia, zanim wyszedł z domu, zdecydowanie go tam nie było. I na pewno nie został zrobiony jej ustami… I nagle cichy, stłumiony dłonią szloch rozniósł się po pokoju, kiedy dotarło do niej, że wszystko to co mówił, to nie był tylko pijacki bełkot. Nagle zrozumiała, że go traci, a może nawet już straciła. Swojego mężczyznę, z którym widziała wspólną przyszłość. Mężczyznę, z którym planowała założyć rodzinę.

Podniosła się z łóżka i podeszła do okna. Wiedziała, że już nie zaśnie, więc nie było sensu się kłaść. Wdrapała się więc na parapet, podkuliła nogi i objęła je rękoma. A potem powolutku zaczęła bujać się w przód i w tył, jakby to miało jej jakoś pomóc. Musiała czekać, ale było jej to na rękę. Bo im dłużej czekała, tym dłużej miała go przy sobie…

(...)

Nie spał już od kilku minut, ale jeszcze nie otwierał oczu. Chciał nacieszyć się spokojem i błogością. Mimo dużej dawki alkoholu czuł się znakomicie. Nie bolała go głowa i czuł, że ma w sobie mnóstwo dobrej energii do spożytkowania. Chciał dobrze spędzić ten dzień. Wyciągnął dłoń i przejechał nią po prześcieradle, ale nie wyczuł obok siebie szczupłego ciała. No tak, wrócił nad ranem, więc pewnie było już dosyć późno. Przeciągnął się leniwie i powoli uchylił powieki. Promienie jesiennego słońca mocno oświetlały sypialnię. Odwrócił głowę w stronę okna i figlarny uśmiech wpłynął na jego usta, na widok blondynki. Stała przodem do okna, z rękami skrzyżowanymi na piersi i obserwowała miasto tętniące życiem.

           

- Dzień dobry, kochanie.- rzucił wesoło, czekając na odpowiedź. Nie otrzymał jej. Blondynka nadal stała do niego tyłem, zupełnie nie reagując na jego przywitanie.- Venise? Coś się stało?- ponowił próbę, ale ta także nie przyniosła skutku. Wygramolił się więc z łóżka i podszedł do niej, obejmując od tyłu. Poczuł jak zadrżała i przestało mu się to podobać. Odwrócił ją przodem do siebie, ale ona natychmiast spuściła wzrok. Nie dało się jednak nie zauważyć zapuchniętych od płaczu powiek i mokrych policzków, po których wciąż spływały świeże łzy. Ujął palcami jej podbródek, ale nie pozwoliła mu spojrzeć sobie w oczy.- Ven, kochanie, co się dzieje? Martwię się.

- Powiedz tylko czy to prawda.- wyszeptała, a jego serce po prostu przestało bić, gdy ją usłyszał. Jej głos był tak smutny i przepełniony cierpieniem, że ciężko było mu to znieść.

- Ale co ma być prawdą?- dopytywał się, nie rozumiejąc o co jej chodzi.

- To wszystko, co mówiłeś dziś w nocy.- odpowiedziała, a on wstrzymał oddech. Odsunął się minimalnie i ze wszystkich sił próbował przypomnieć sobie, co mogło wydarzyć się w nocy. Jednak niewiele pamiętał. Film urwał mu się jeszcze w klubie, kiedy siedział z… Alexis. Przygryzł wargę i zerknął na Venise, która nadal stała ze spuszczoną głową. Nagle podniosła wzrok, a ich spojrzenia się spotkały. Jeszcze nigdy nie widział, by jej szare oczy, które tak uwielbiał, były tak smutne i przygaszone.- Dzisiaj już nie jesteś taki rozmowny? Może chociaż opowiesz mi jaka ona jest, hm? W czym jest lepsza ode mnie, że z dnia na dzień przekreśliłeś dwa lata naszego wspólnego życia?- dodała z wyrzutem, a nowe łzy popłynęły z jej oczu. Odwróciła się do niego plecami, bo nie potrafiła znieść jego obecności, skoro wiedziała, że tak naprawdę, już nie miała do niego żadnych praw.

            - Ven, ja…- zaczął, ale nie potrafił znaleźć odpowiednich słów. Choć nic nie pamiętał, wiedział, że musiał się wygadać. Alkohol zrobił swoje. Niby już od jakiegoś czasu planował to zakończyć, ale chciał zrobić to w najbardziej subtelny i delikatny sposób jaki udałoby się mu wymyślić. By cierpiała jak najmniej. W końcu nadal była dla niego bardzo ważna. Teraz jednak musiał wziąć się w garść i zachować jak facet. Wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Westchnął cicho, próbując ułożyć sobie w głowie to, co powinien powiedzieć.- Wiem, że cię skrzywdziłem, ale uwierz mi, że tego nie chciałem. Naprawdę byłem z tobą szczęśliwy…

- Oszczędź sobie. Chociaż raz mógłbyś być ze mną szczery. Nie uważasz, że przynajmniej tyle mi się należy?- spytała głosem, który przepełniony był ogromnym bólem. Odwróciła się w jego stronę i uniosła wzrok.

- Jestem z tobą szczery. Naprawdę sądziłem, że nasza miłość przetrwa wszystko.- powiedział, patrząc jej prosto w oczy.- Ale ta stabilizacja, rutyna… Sam nawet o tym nie wiedziałem, ale chyba po prostu zaczęło mnie to przerastać. Podświadomie pragnąłem i szukałem czegoś nowego, co odmieniłoby moje życie.

- I znalazłeś…- odpowiedziała cicho, ocierając mokre policzki. Wzięła głęboki oddech, czując, że nie zniesie ani słowa więcej.- Powiedz mi tylko jedno: jak długo to trwa?

- Miesiąc…

Zamknęła wieko walizki i szybko ją zasunęła. Rozejrzała się jeszcze po pomieszczeniu, czy aby na pewno o niczym nie zapomniała. Na razie spakowała tylko kilka najpotrzebniejszych rzeczy. Po resztę postanowiła wrócić później. Chciała po prostu jak najszybciej opuścić mieszkanie, w którym wszystko kojarzyło jej się z najpiękniejszym okresem jej życia. Wyciągnęła rączkę i zaczęła ciągnąć swój bagaż w kierunku wyjścia. Na korytarzu czekał na nią Tom. Zerknął na nią niepewnie, ale ona nawet nie zaszczyciła go spojrzeniem. Wyraźnie unikała jego wzroku. Chciał coś powiedzieć, jakoś się wytłumaczyć, ale za każdym razem, gdy otwierał usta, po prostu brakowało mu odwagi. Już wystarczająco mocno ją skrzywdził. I nie chciał, w żaden sposób, zrobić tego po raz kolejny. Patrzył jak dziewczyna zakłada buty i odwraca się na pięcie w stronę wyjścia. Chciała złapać za rączkę walizki, ale on był szybszy. Zerknęła na niego zaskoczona i próbowała wyrwać mu bagaż. Bezskutecznie.

- Zostaw moje rzeczy.

- Najpierw musisz ze mną porozmawiać.- odpowiedział twardo. Nie chciał jej tak po prostu puścić. Nawet jemu nie było łatwo rozstać się po tych dwóch latach, które wspólnie spędzili.- Chyba powinniśmy wyjaśnić sobie parę spraw.

- A co tu wyjaśniać? Przecież wszystko jest jasne.- odpowiedziała bezemocjonalnym tonem. Czuła się jak wyprana z wszelkich uczuć. Już nawet nie miała siły płakać. Chciała po prostu jak najszybciej zostać sama.- Wzięłam tylko najpotrzebniejsze rzeczy. Po resztę wrócę jak sobie coś wynajmę.

- Przecież możesz tu zostać. To ja się wyprowadzę. To tak samo twoje mieszkanie jak i moje.- szepnął, dotykając delikatnie jej dłoni. Cofnęła ją, chowając do kieszeni płaszcza.

- Nie chcę tu zostać. Za dużo wspomnień.- szepnęła, podchodząc do drzwi i łapiąc za klamkę.

- Masz chociaż dokąd pójść, gdzie się zatrzymać?

- Nie przejmuj się, poradzę sobie. Nie pierwszy raz muszę zacząć wszystko od nowa.- odpowiedziała i zniknęła za zamykającymi się drzwiami.

           

Wiedziała, że opuszczając ich mieszkanie, zamyka za sobą pewien rozdział życia. Możliwe, że najpiękniejszy i najszczęśliwszy, jaki było dane jej zaznać. Bo czy istnieje w życiu coś piękniejszego niż prawdziwa miłość? Czy istnieje cokolwiek, co mogłoby się z nią równać? Prawdziwa miłość to przecież cud, który nie zdarza się często. A Venise czuła się wyjątkowo wiedząc, że coś takiego spotkało właśnie ją. Nie sądziła jednak, że skończy się to równie szybko i niespodziewanie, jak i się zaczęło. Poświęciła mu wszystko, oddała całą siebie. To wokół niego kręciło się jej całe życie. Bo to on był jej życiem. A teraz musiała zostawić je za zamkniętymi drzwiami…

Mówią, że wystarczy sekunda, aby kogoś zauważyć.

Minuta, by go poznać, a godzina, by ocenić.

Jednak całe życie, żeby go zapomnieć.

~*~

Siedział na kanapie z twarzą schowaną w dłoniach i kompletnie nie wiedział, co ma dalej robić. Był wolny, więc powinien się cieszyć, bo przecież właśnie tego chciał. Mógł teraz spokojnie zaangażować się w znajomość z Alexis i zrobić kolejny krok. I z jednej strony rzeczywiście tak było. Ale z drugiej, czuł jakąś dziwną pustkę. Jakby czegoś mu brakowało. Ważnego elementu, który dopełniał całość…

Nie sądził, że rozstanie z Venise będzie dla niego takie trudne. Ciężko było mu to przyznać, ale zwyczajnie już za nią tęsknił. Brakowało mu jej uśmiechu, pogody ducha i tej radości, którą zarażała wszystkich dookoła. Choć ostatnimi czasy uznał, że w jego życiu nie ma wystarczającej ilości szaleństwa, a stabilizacja stawała się powoli uciążliwa, to jednak dopiero teraz zaczął doceniać jak ważna ona była. Jak znacząca dla człowieka jest życiowa równowaga. Ale skoro powiedział A to musi też powiedzieć B. Musi wyszaleć się za wszystkie czasy i skorzystać z wolności, którą proponowała mu Alexis. Bo była zupełnym przeciwieństwem Ven. Nie tylko z wyglądu, ale głównie z charakteru. Była żywiołowa, spontaniczna i całkowicie pewna siebie. Znała swoją wartość i doskonale umiała wykorzystać swoje atuty. I potrafiła zakręcić facetem jak mało kto. Właśnie to wszystko sprawiło, że zawróciła Tomowi w głowie. Wystarczyło jedno spotkanie, by zapragnął z nią tak zwyczajnie zaszaleć. A najważniejsze było to, że niczego nie oczekiwała. Nie potrzebowała żadnych zapewnień i gwarancji. Jego obecność była dla niej całkowicie wystarczająca. Jednak mimo, że myśl o brunetce wypełniała go radością, to nie potrafiła zagłuszyć odzywających się wyrzutów sumienia. Wstał więc z kanapy, wyciągnął z barku butelkę wódki, a ze stolika zgarnął kluczyki do swojego ulubionego Audi R8 i wyszedł z mieszkania, zamykając za sobą drzwi.

Po kilkunastu minutach był już pod willą, którą zamieszkiwał kiedyś razem z Billem. Ciężko było mu się stąd wyprowadzać, bo nigdy nie mieszkał z dala od brata. Ale związek z Venise był na tyle poważny, że potrzebował trochę więcej intymności. Potrzebowali więcej chwil sam na sam. Nocy i poranków tylko we dwoje. I nigdy nie żałował, że to zrobił. Jednak teraz, w obecnej sytuacji, chciał tu wrócić. Chciał znowu poczuć się jak kiedyś i mieć bliźniaka zawsze pod ręką, gdyby chciał pogadać lub po prostu spędzić trochę czasu w jego obecności. Bo nikt nie rozumiał go tak jak on. A nawet, jeśli podejmował decyzje, z którymi jego bliźniak zupełnie się nie zgadzał, to i tak mógł liczyć na jego poparcie. Bo Bill zawsze był po jego stronie. Mimo wszystko.

Tom wysiadł z samochodu i skierował się w stronę drzwi. Nacisnął na klamkę i wszedł do środka, od razu udając się do salonu, skąd docierał do niego dźwięk włączonego telewizora. Bill siedział akurat na kanapie i oglądał jakiś pokaz mody. Gdy usłyszał ciche kroki od razu się odwrócił i spojrzał bliźniakowi prosto w oczy. I już w tym momencie wiedział, że coś jest nie tak. Obserwował jak Tom podchodzi do barku i sięga z niego sok, szklanki i kieliszki, by następnie postawić wszystko na małym stoliku, razem z butelką wódki. Potem powoli usiadł na kanapie i rozlał alkohol, podając bliźniakowi jeden z kieliszków. Wokalista posłał mu pytające spojrzenie, a brat wcisnął mu do ręki szkło i przeniósł wzrok na ekran telewizora.

- Po prostu się ze mną napij.- powiedział zrezygnowanym głosem.

- A powiesz mi najpierw co się stało?- spytał Bill. Martwił się o brata. Już dawno nie widział go w tak słabej formie.

- Rozstałem się z Venise. To koniec, rozumiesz?- jego bezsilność i żal były aż nadto słyszalne. Nie czekając na reakcję bliźniaka po prostu przechylił kieliszek i napełnił go ponownie.- Wiem, że tego chciałem i że od miesiąca planowałem jak to zrobić, ale teraz czuję taką dziwną pustkę. Czuję, że czegoś mi brakuje.

- Może po prostu podjąłeś złą decyzję.- zaczął powoli Bill. Nie chciał zdenerwować brata i nie chciał podważać jego wyborów, ale nie potrafił pogodzić się z jego postanowieniem. Uwielbiał Venise i jego zdaniem była to idealna kandydatka na bratową. Nie wyobrażał sobie nikogo innego na jej miejscu.- Nie denerwuj się, ale może podświadomie żałujesz swojego wyboru?

- Nie żałuję. Tego właśnie chciałem.- odpowiedział nieco pewniej i ponownie przechylił kieliszek.- Najchętniej chciałbym mieć je obie, ale skoro nie mogę, to wybrałem tę, która ma mi więcej do zaoferowania. Tylko Venise nadal jest dla mnie ważna i po prostu się o nią martwię…

- A jak to przyjęła?

- Nadzwyczaj spokojnie. I chyba to najbardziej mnie dobija.- szepnął zrezygnowany.- Gdyby była wściekła, krzyczała, zwyzywała mnie, strzeliła w twarz, to czułbym się lepiej. A ona nic, rozumiesz? Nawet nie miała pretensji.- dodał z wyrzutem.- Po prostu przyjęła to do wiadomości i nawet dużo nie płakała. Ale najgorsze były jej oczy. Nie mogłem znieść jej przygaszonego spojrzenia.

- Gdzie jest teraz? Została w mieszkaniu?- Bill próbował ustalić najważniejsze fakty. Martwił się o nią, bo wiedział jak bardzo jest wrażliwa i delikatna.- Mam nadzieję, że nie zrobi nic głupiego…

- Nie strasz mnie! Nigdy bym sobie tego nie wybaczył.- w głosie Toma dało wyczuć się przerażenie.- A gdzie jest teraz, to nie wiem. Spakowała walizkę i powiedziała, że sobie poradzi. Nie potrafiłem jej zatrzymać…- dodał i napełnił ponownie swój kieliszek.- Pijemy?

- Pijemy.- unieśli w górę kieliszki i szybko wypili ich zawartość. Młodszy z bliźniaków wiedział, że brat po prostu tego potrzebuje. Dlatego dzisiaj nie zamierzał prawić mu morałów. Nie zamierzał przekonywać go, że powinien wrócić do Venise i zawalczyć o związek, który miał trwać do końca jego życia.

- Bill, mam jeszcze jedną prośbę.- gitarzysta przemówił po chwili.

- Jaką?

- Mogę się tu znowu wprowadzić?- spytał niepewnie.- Skoro nie mieszkam już z Venise, to nie chcę zostać w naszym mieszkaniu. Tam wszystko będzie mi się z nią kojarzyło…

- Co się głupio pytasz!- Bill zrobił srogą minę i dźgnął brata w ramię.- Przecież to tak samo twój dom jak i mój. A swoją drogą… Brakowało w nim ciebie.- odpowiedział, posyłając bratu wesoły i pokrzepiający uśmiech.

~*~

Venise siedziała na parapecie okna w jednym z hoteli. Potrzebowała teraz spokoju i samotności, dlatego uznała, że przeniesienie się do hotelu na kilka najbliższych dni będzie najlepszą z możliwych decyzji. Na razie nie miała siły niczego szukać. Zresztą myślenie o przyszłości jakoś jej nie wychodziło. Do tej pory wszystkie jej plany krążyły wokół Toma. Był obecny w każdym jej pomyśle, każdym wyborze. Teraz musiała zmienić myślenie. Musiała nabrać sił by stawić czoła wszystkim problemom i przeciwnościom losu, jakie staną na jej drodze. Nie wiedziała co ma zrobić ze swoim życiem, ani tym bardziej ze swoją pracą. Z jednej strony miała ochotę rzucić wszystko i wyjechać jak najdalej stąd. Zmienić środowisko i kolejny raz zacząć wszystko od nowa. Ale z drugiej strony żal byłoby jej rozstawać się z Los Angeles, z pracą, której tyle poświęciła i którą pokochała, i z ludźmi, którzy byli dla niej oparciem i stali się ważną częścią jej życia. Nawet zostawienie gitarzysty byłoby chyba dla niej ogromnym ciężarem. Tak, Tom Kaulitz bez wątpienia na zawsze zostanie miłością jej życia. Bo mimo krzywd, które jej zadał, nadal kochała go najmocniej na świecie i pozbawienie się jego codziennego widoku byłoby dla niej ciężkie do zniesienia. Nie wiedziała tylko, czy znajdzie w sobie siłę, by znieść jego widok z inną…

Spojrzała w granatowe niebo usłane tysiącami gwiazd. Kochała te momenty, w których mogła marzyć o wszystkim i o niczym. Mogła układać swoje własne historie, które niestety nigdy miały się już nie spełnić. Westchnęła cicho, a kilka łez spłynęło bezwiednie po jej zaróżowionych policzkach na jedno ze wspomnień.

Leżeli wśród pościeli, a ich przyśpieszone oddechy powoli wracały do normy. Chłopak nachylił się nad blondynką, a jego ciemne włosy delikatnie łaskotały ją po nagim ciele. Zaśmiała się subtelnie, dokładnie tak jak lubił. Ucałował jej obojczyk, by swoimi pocałunkami wykonać ścieżkę do jej szyi. Szeroki uśmiech ani na chwilę nie schodził z jej ust, a gdy muzyk łagodnie całował kolejne fragmenty jej ciała, wzdychała ledwie słyszalnie.

- Tom?

- Hm?- zamruczał wprost do jej ucha.

- Możesz mi coś obiecać?

- Wszystko co zechcesz, księżniczko.

Lubiła, gdy tak się do niej zwracał. Czuła się wtedy wyjątkowo i magicznie. A on na każdym kroku starał się ją dowartościowywać. Prawił jej komplementy i zwracał się do niej z czułością, by wiedziała, że jest dla niego ważna, a każda chwila z nią spędzona jest na wagę złota.

- Obiecasz mi, że już zawsze tak będzie?

- Tak jak teraz? Przecież wiesz, że całe swoje życie mógłbym spędzić z tobą w łóżku.- zaśmiał się zadziornie, a swoją dłonią wodził po wewnętrznej stronie jej uda.

- Przecież wiesz, że nie o to mi chodzi.- również się zaśmiała, klepiąc go delikatnie w ramię.- Chciałabym, żebyśmy zawsze byli tacy szczęśliwi. Żebyśmy mogli zasypiać i budzić się przy sobie. Chciałabym, żebyśmy razem cieszyli się z wzajemnych sukcesów i razem wspierali się w momentach porażki. Żebyśmy kochali się na dobre i na złe i nigdy nie zniszczyli swojego zaufania. Obiecasz mi to?

- Obiecuję. Kocham cię i nigdy cię nie zawiodę.- odpowiedział, patrząc w jej szare oczy i czule zatopił się w jej różanych ustach.

Zaśmiała się do siebie, ale był to śmiech przez łzy, które obficie wypływały spod wachlarza ciemnych rzęs. Obawiała się, że każde wspomnienie związane z Tomem będzie kończyło się właśnie w ten sposób. Nie wyobrażała sobie kolejnych dni, jego spojrzeń, jego uśmiechu, które nie będą już kierowane do niej. Tak bardzo ją to wszystko bolało… Jej największym marzeniem było obudzenie się teraz i stwierdzenie, że był to tylko sen, okropny sen. Ale wiedziała, że tym razem jest to nieznośna rzeczywistość. Bała się, że już nigdy nikomu nie zaufa. Że już do końca życia będzie sama, bo każdego będzie porównywać do Toma, a przecież nikt nigdy mu nie dorówna. Bo czy można dorównać osobie, która jest całym naszym światem? Ale najbardziej chyba przerażał ją fakt, że już nigdy nie skryje się w jego ramionach. Że już nigdy nie poczuje jego ciepła. Że już nigdy nie zatopi się w jego pełnych ustach. Że to wszystko pozostanie już tylko wspomnieniem…

Bo są w życiu trzy rzeczy, które nigdy nie powinny zostać złamane:

serca, przyjaźnie i obietnice.

A on złamał je wszystkie.