Rozdział 2. Najważniejsze, aby mimo trudności iść dalej i przezwyciężać je.

Witajcie!

Bardzo dziękuję za tak pozytywne komentarze, które naprawdę cieszą i sprawiają, że aż chce się pisać wiedząc, że jest dla kogo. Pamiętajcie tylko, że konstruktywna krytyka też istnieje! ;)

I od razu przepraszam Was, że odcinki w najbliższym czasie będą pojawiały się w dość sporych odstępach, ale mam teraz tyle spraw na głowie, że nie wiem w co ręce włożyć.

A teraz zapraszam na rozdział 2 :)

~*~

Od feralnego przedpołudnia minęło już kilka dni. Przez cały ten czas dziewczyna przebywała w swoim hotelowym pokoju, nie opuszczając go nawet na moment. Jeszcze tego samego dnia, w którym się w nim zameldowała, wysłała dwie krótkie wiadomości sms: jedną do przyjaciółki, powiadamiając ją w skrócie co się stało i gdzie się zatrzymała oraz drugą do Davida Josta, głównego menadżera i producenta zespołu, informując go, że bierze kilkudniowy urlop. Wiedziała, że może sobie na to pozwolić, bo w nadchodzącym tygodniu nie mieli zaplanowanych żadnych ważnych spotkań i nie goniły ich terminy. Przynajmniej na razie. Zresztą nawet, gdyby tak nie było, miała to po prostu w nosie. Musiała odpocząć, pozbierać myśli i przynajmniej w minimalnym stopniu spróbować poukładać swoje rozsypane życie.

Gdy otrzymała potwierdzenie dostarczenia wiadomości, natychmiast wyłączyła telefon. Nie chciała współczucia, ani słów pocieszenia. Nie miała również siły na tłumaczenie każdemu z osobna jak się czuje i jak daje sobie z tym wszystkim radę. Bo tak właściwie to nic nie czuła. I nie dawała sobie rady. Była jak zagubione dziecko – bezbronna, samotna, przestraszona. Nie wiedziała czego ma się spodziewać i czego może jeszcze oczekiwać od losu. A ten obchodził się z nią wyjątkowo surowo.

Jedyną osobą, której obecność mogła zaakceptować i wręcz była jej potrzebna, żeby przetrwać, była jej przyjaciółka – Rosalie. Z nią mogła porozmawiać o wszystkim. Mogła jej powierzyć każdy, nawet najbardziej intymny sekret. I miała pewność, że nikt więcej nigdy się o tym nie dowie. Mogła też po prostu posiedzieć z nią w ciszy i wypłakać się w ramię. Bo Rose nigdy nie zadawała zbędnych pytań. Po prostu wiedziała, że gdy Venise będzie gotowa, sama jej wszystko opowie.

Te kilka dni spędzonych w towarzystwie przyjaciółki, która wręcz wprowadziła się do hotelowego pokoju blondynki, zdecydowanie postawiły ją na nogi. Choć z początku z jej ust nie padały inne słowa, jak tylko zapewnienia o wielkiej miłości do Toma, o tym, że nie wyobraża sobie życia bez niego, że rozpadł się cały jej świat i nie widzi szansy na lepsze jutro, czy też wspomnienia ich wspólnie spędzonych chwil, które zawsze kończyły się wybuchami płaczu, to z czasem, pod wpływem wielogodzinnych rozmów z Rosalie, wzmianki o gitarzyście zaczęła przyjmować z większym spokojem. Z całych sił starała się zaakceptować nową sytuację i przyjmować do siebie wizję spędzenia przyszłości w samotności. Bo nie wyobrażała sobie, żeby ktoś inny mógł zająć jego miejsce.

Gdy po kilku dniach włączyła swój telefon, miała dziesiątki nieodczytanych wiadomości i setki nieodebranych połączeń. W większości były od Billa, ale znalazło się też trochę od Davida Josta, Emmy, która była wizażystką zespołu czy nawet… Toma. Zdziwiło ją to. Czyżby się martwił? W końcu sam zdecydował się usunąć ją ze swojego życia, więc niby dlaczego teraz się nią interesował? Miał przecież swoje nowe szczęście. A ona była już tylko wspomnieniem. Przeszłością, o której kiedyś może wcale nie będzie pamiętał…

Czasem przychodzi taki moment w życiu,

że trzeba zrezygnować, zapomnieć, pójść na przód.

I nieważnie jak cholernie by ci zależało, jak trudne by to było.

Po prostu trzeba odejść…

~*~

Venise weszła do jednej ze swoich ulubionych kawiarni, znajdującej się niedaleko plaży. W całym Los Angeles nie mieli tak pysznych wypieków i kawy, jak właśnie tu, w tej klimatycznej kawiarence. W wystroju przeważały odcienie bieli, beżu i brązu, dlatego wnętrze zachęcało swoim spokojem i ciepłem. Cichy dźwięk dzwonka rozbrzmiał po całym lokalu, gdy zamknęła za sobą drzwi. Posłała mijanej przez siebie kelnerce ciepły uśmiech, gdy powolnymi krokami zbliżała się do swojego ulubionego stolika, na samym końcu pomieszczenia. Na szczęście był wolny. Ściągnęła z siebie płaszcz i powiesiła ją na oparciu fotela, następnie w nim siadając.

Obok niej prawie natychmiast pojawiła się mijana wcześniej kelnerka.

- Proszę bardzo.- dziewczyna wręczyła Venise menu i posłała jej ciepły uśmiech.- W dniu dzisiejszym polecamy zwłaszcza tiramisu.

- Dziękuję, ale czekam na kogoś.- odpowiedziała blondynka i odwzajemniła uśmiech.- Złożę zamówienie razem ze znajomym.

- Oczywiście, nie ma problemu. W takim razie zostawię jeszcze drugą kartę.- dodała i po położeniu menu, oddaliła się w kierunku baru.

Venise westchnęła cicho i odruchowo zerkała na drzwi kawiarni za każdym razem, gdy po lokalu rozlegał się dźwięk dzwonka. Bill jak zwykle się spóźniał, ale po ponad 2 latach znajomości, zdążyła się już do tego przyzwyczaić. Szczerze mówiąc, nie miała jeszcze wystarczająco dużo siły, żeby rozmawiać o Tomie z kimś innym niż z Rosalie. Przy niej spokojnie mogła okazywać swoje słabości, łzy i prawdziwe uczucia. A wiedziała, że Bill, mimo swoich obietnic, nie wytrzyma, by nie zadać jej kilku trudnych pytań, na które nadal nie znała odpowiedzi. Jednak, gdy tylko oddzwoniła do blondyna, nie potrafiła odmówić mu spotkania, słysząc jego zmartwiony głos. Znali się już dość długo i właściwie od pierwszego dnia znajomości świetnie się dogadywali. Od razu znaleźli wspólne tematy do rozmowy i chętnie spędzali wolny czas w swoim towarzystwie. Także w kwestiach związanych z zespołem szybko dochodzili do kompromisu. Mimo, że Bill często miał inne pomysły niż pozostali członkowie zespołu, a nawet inne zdanie niż Venise, to wielokrotnie udawało jej się przekonać go do swoich racji. I nawet nie zauważyli, kiedy ich relacja przerodziła się w przyjaźń. Stali się sobie bardzo bliscy, a jej związek z Tomem, tylko umocnił ich więź. Jednak to nie zmieniało faktu, że Bill był bratem gitarzysty i w zaistniałej sytuacji rozmowa o starszym bliźniaku nie była dla niej zbyt komfortowa. Chociaż wiedziała, że może liczyć na wokalistę i jego wsparcie, to zdawała sobie również sprawę z tego, że cokolwiek by się nie działo, Bill zawsze będzie stał murem za Tomem.

Cichy dźwięk dzwonka wyrwał ją z zamyślenia i instynktownie uniosła głowę, patrząc w stronę drzwi. Wysoki blondyn w ciemnych okularach i z dobrze jej znaną torbą od Louisa Vuitton podążał w jej kierunku. Posłała mu ciepły uśmiech, bo jego widok naprawdę ją ucieszył, a on natychmiast odwzajemnił ten gest i usiadł naprzeciwko niej, ściągając okulary.

- Nawet sobie nie wyobrażasz, jak się o ciebie martwiłem. Nigdy więcej tak nie znikaj.- przemówił cicho. W jego głosie oprócz smutku, dało się wyczuć także nutkę zawodu.

- Przepraszam…- wyszeptała, spuszczając wzrok.- Musiałam przemyśleć parę spraw i przynajmniej spróbować uporać się z ostatnimi wydarzeniami. Potrzebowałam na to trochę czasu.

- Mogłaś mnie chociaż uprzedzić. Wszyscy odchodziliśmy od zmysłów.- odpowiedział z lekkim wyrzutem.- Dobrze, że chociaż Jostowi napisałaś, że bierzesz urlop. To nas odrobinę uspokoiło. Ale wiesz… nawet on dzwonił po kilka razy dziennie z pytaniami co się stało i czy mamy od ciebie jakieś wiadomości.

- To miłe, że jeszcze jest ktoś, kto się o mnie martwi…- spojrzała mu w oczy i posłała ciepły uśmiech.

Bill chciał już coś powiedzieć, ale w tym samym momencie podeszła kelnerka z pytaniem, czy może zebrać ich zamówienie. Otworzyli więc karty i szybko wybrali dwie karmelowe latte macchiato. Gdy tylko pracownica kawiarni oddaliła się od ich stolika, blondyn natychmiast kontynuował rozmowę.

- Wszyscy się o ciebie martwimy! Nawet Tom odchodził od zmysłów…- powiedział cicho, a z ust Venise natychmiast zniknął uśmiech. Obawiał się jej reakcji, ale nie mógł przecież zataić przed nią tego faktu. Powinna wiedzieć, że mimo wszystko nadal nie jest mu obojętna.- Szukaliśmy cię obaj. Objechaliśmy wszystkie miejsca, w których mogłaś być. Codziennie jeździliśmy do Rosalie, ale nigdy nie mogliśmy jej zastać.- dodał, robiąc krótką pauzę, którą natychmiast wykorzystała.

- Rose właściwie wprowadziła się do mnie na te kilka dni. Jej obecność bardzo mi pomagała.

- Tak właśnie myśleliśmy, że jest z tobą. Tom był wściekły, że nigdy nie zapisał jej numeru. Miał do siebie o to ogromne pretensje.

Venise zastanawiała się, po co jej to wszystko mówi. Czy naprawdę nie rozumiał, że takie wiadomości w niczym jej nie pomagają? Tylko rozbudzają niepotrzebną nadzieję, że może jeszcze wszystko się ułoży. A przecież nie było już na to żadnych szans. W końcu to z inicjatywy Toma wszystko się zakończyło. A gdyby mu na niej zależało, to ich historia trwałaby nadal. Wzięła głęboki oddech i spojrzała przyjacielowi prosto w oczy.

- Bill, nie dawaj mi nadziei, której już po prostu nie ma.- powiedziała szeptem, a w jej oczach zaszkliły się łzy. Natychmiast odwróciła głowę w stronę okna, udając, że przygląda się przechodniom. Nie chciała się rozpłakać. I nie chciała, żeby przyjaciel wyczytał z jej oczu więcej niż powinien.

Na moment zapadła niewygodna cisza. W międzyczasie kelnerka przyniosła ich zamówienie, co na chwilę rozluźniło sytuację. Blondyn szukał w głowie odpowiednich słów, ale za każdym razem, gdy otwierał usta, żeby coś powiedzieć, rozmyślał się. Widział jak bardzo jest jej ciężko. W ciągu ostatnich 2 lat, każdego dnia mógł obserwować jak bardzo kochała jego brata. Codziennie dawała Tomowi dowody swojej miłości. I chociaż nie robiła nic szczególnego, było to widać w każdym geście, w każdym spojrzeniu, w każdym uśmiechu, który mu posyłała. Byli dla siebie wszystkim. I choć żadne z nich nie było idealne, to mieli siebie, więc wszystkie ideały przestały się liczyć…

- Od zawsze wiedziałem, że mój brat jest idiotą.- przemówił w końcu, ujmując dłoń dziewczyny w swoją.- I codziennie powtarzam mu, że popełnił największy błąd swojego życia, ale nie po…

- Przestań, proszę.- Venise przerwała mu w pół słowa czując, że za chwilę całkiem się rozsypie. Łzy zbierały się w jej oczach, a ona robiła wszystko, żeby tylko nie spłynęły wraz z makijażem po policzkach.

- Wiem, że nie chcesz tego słuchać.- głos Billa był wyjątkowo spokojny i pewny.- Ale chcę też, żebyś wiedziała jak jest. Nie możesz udawać, że nic się nie wydarzyło i wszystko jest w porządku.- zrobił krótką pauzę i wziął głęboki oddech.- A ja nie mogę też ukrywać, że Toma to w ogóle nie ruszyło. Mam wrażenie, że jeszcze nigdy nie był tak zagubiony jak teraz.

- To go wcale nie usprawiedliwia.- odpowiedziała, nieco głośniej niż zamierzała. Kilka osób siedzących w pobliżu odwróciło na nią swój wzrok. Natychmiast ściszyła ton głosu.- I nie broń go, choć wiem, że cokolwiek by nie zrobił, zawsze będziesz po jego stronie. Ale to była tylko i wyłącznie jego decyzja. Wybierając inną postanowił za nas oboje.

- Wcale nie jestem po niczyjej stronie!- oburzył się, marszcząc brwi.- Owszem, Tom to mój brat, ale ty jesteś moją przyjaciółką. I choć łączą nas różne więzi, to nie chcę rezygnować z żadnej z nich, rozumiesz? Dla mnie nic się nie zmieniło.- powiedział cicho, a po jej policzku spłynęła pojedyncza łza.- Ej, nie płacz głuptasie!- rzucił szybko, nachylając się, żeby zetrzeć mokry ślad z jej twarzy.- Wiem, że jest ciężko i trudno będzie ci się z tym wszystkim uporać, bo pod tym względem jesteśmy identyczni. Ale pomogę ci to wszystko przejść. Nigdy nie zostaniesz sama, zapamiętaj to.

- Dziękuję.- szepnęła, obdarzając go pełnym wzruszenia uśmiechem.- Nawet nie wiesz jak bardzo cieszę się, że cię mam.

- Zawsze do usług.- zaśmiał się, czując, że sytuacja jest już opanowana.

- A mogę zadać ci jedno pytanie?- spytała nagle, trochę niepewnie. Nie wiedziała dlaczego, ale poczuła potrzebę dowiedzenia się od Billa jednej, ale istotnej dla niej rzeczy.

- A ja będę mógł później zadać jedno tobie?

- Dobrze, niech tak będzie.- odpowiedziała, siląc się na spokojny ton, ale głos jej zadrżał.- Powiesz mi jaka… jaka ona jest?

- Alexis?- zdziwił się skąd to nagłe zainteresowanie jej osobą. Venise tylko kiwnęła głową. Nie wiedziała, jak nowa dziewczyna Toma ma na imię, ale podświadomie czuła, że to właśnie o nią chodzi.- Ale po co chcesz to wiedzieć?- spytał, a gdy nie uzyskał odpowiedzi, a jedynie wzruszenie ramionami, postanowił jej powiedzieć.- Jest twoim przeciwieństwem. Generalnie jest bardzo głośna, pewna siebie i wszędzie jej pełno. Mam wrażenie, że za chwilę otworzę lodówkę, a ona z niej wyskoczy. Ma milion szalonych pomysłów na minutę i bez przerwy naciąga Toma na drogie prezenty. Ale najbardziej denerwuje mnie to, że panoszy się po naszym domu, jakby była u siebie! Zero skrępowania!

- Wprowadziła się?- spytała zlękniona. Nie spodziewała się, że tak szybko ktoś mógłby zająć jej miejsce.

- Nie, nie, nic z tych rzeczy.- Bill zaprzeczył natychmiast. Wzdrygnął się przy tym nawet, jakby miała to być najgorsza rzecz w życiu, jaka mogłaby go spotkać.- Niestety dość często u nas przebywa. I tak bardzo mnie irytuje, że jeszcze chwila, a złamię obietnicę daną Tomowi i przestanę być dla niej miły.

Dziewczyna zaśmiała się cicho. Fakt, że jej przyjaciel nie przepadał za nową dziewczyną brata, a wręcz drażniła go jej obecność, podniósł ją na duchu. Widać nie tylko ona nie darzyła jej sympatią. Bill widząc jej uśmiech, odwzajemnił gest. Cieszył się, że choć w minimalnym stopniu udało mu się poprawić jej humor.

- No dobra, to teraz twoja kolej.- powiedziała Ven, chcąc dotrzymać danego słowa.

- Nie wiem czy to odpowiedni moment, ale…- Bill zawahał się przez chwilę, nie chcąc psuć dobrego nastroju przyjaciółki. Jednak wiedział, że na to pytanie, nigdy nie będzie dobrej chwili.- Chciałem po prostu zapytać się jak się z tym wszystkim czujesz i jak to znosisz?

Spodziewała się takiego pytania, lecz nie odpowiedziała mu od razu. Najpierw spojrzała w okno, jakby szukając jakiejś pomocy. Następnie wzięła głęboki oddech i zdecydowała się znaleźć odpowiednie słowa, które w jakimkolwiek stopniu mogłyby wyrazić jej uczucia. A na końcu zatrzymała swój wzrok na przyjacielu, a jej przygaszone spojrzenie zdawało się wyrażać więcej, niż mogła to wyznać jakąkolwiek wypowiedzią.

- Czuję się jakby ktoś wyprał mnie z wszelkich uczuć. Jakby zabrał mi serce i zabronił oddychać. A najgorsza jest ta cholerna bezsilność, że mimo szczerych chęci nie mogę zrobić nic, by było jak dawniej…

~*~

Spotkanie z Billem okazało się strzałem w dziesiątkę. Mimo, że nie obyło się bez łez, to Venise doszła do wniosku, że im więcej rozmawia o Tomie, tym łatwiej jej pogodzić się z obecną sytuacją. Powoli zaczynała się do niej nawet przyzwyczajać, choć i tak wciąż cierpiała. W końcu nie mogła tak z dnia na dzień wymazać wszystkich swoich wspomnień i uczuć. Jednak od dawna walczyła ze swoimi słabościami, a teraz zmieniła się tylko ich hierarchia - jej największą słabością miał być on. Ale, co napawało optymizmem wszystkich jej przyjaciół, wstąpiły w nią nowe siły, a wiara, że nauczy się żyć obok niego, z dnia na dzień była coraz większa. Przede wszystkim ucieszyło to chyba Davida Josta, który na wieść, że Ven postanowiła wrócić do pracy, prawie skakał z radości.

Ten dzień miał być jej „być albo nie być”. Miała spotkać Toma po raz pierwszy od dnia, w którym spakowała walizkę i wyprowadziła się z ich wspólnego mieszkania. Nie wiedziała, czy jest na to gotowa, ale nie mogła odkładać tego w nieskończoność. Zwłaszcza, że musiała kontynuować pracę nad promocją ich najnowszego albumu. Jednego była pewna – nie może pozwolić, by prywatne sprawy jej i Toma zrujnowały kilkuletnią pracę wielu ludzi. Dlatego wcześnie podniosła się z łóżka, wzięła poranny prysznic i dokładnie wysuszyła włosy. Włożyła na siebie ulubioną sukienkę, którą na szczęście spakowała do walizki, a następnie wykonała staranny makijaż i idealnie wyprostowała swoje półdługie, blond włosy. W międzyczasie zamówiła jeszcze taksówkę. Chociaż miała zrobione prawo jazdy, nigdy nie miała czasu, żeby kupić sobie samochód. Właściwie do tej pory nie był jej potrzebny, bo wszędzie woził ją Tom. Ewentualnie, gdy nie miał czasu jej podwieźć, pożyczała sobie jedno z jego aut stojących w garażu. Teraz jednak obiecała sobie, że zakup samochodu będzie jedną z pierwszych rzeczy, jakie zrobi w nowym życiu.

Gdy przeglądała się w lustrze, by podziwiać końcowy efekt, była bardzo zadowolona. Najbardziej cieszył ją fakt, że opuchlizna z powiek, spowodowana wieloma wylanymi łzami, już zeszła i znowu wyglądała normalnie. Uśmiechnęła się do swojego odbicia, wzięła do ręki torebkę i wyszła z hotelowego pokoju. Szybko przywołała windę i po chwili stała już przed budynkiem. Słońce mocno świeciło, wprawiając blondynkę w jeszcze lepszy nastrój. W końcu przy takiej pogodzie nie można mieć złego dnia. Założyła okulary przeciwsłoneczne i wsiadła do taksówki, która właśnie podjechała. Gdy tylko podała adres, pod który mają jechać, po wnętrzu samochodu rozniósł się dźwięk jej telefonu.

- Halo, halo?- odebrała uradowana, widząc na wyświetlaczu imię swojej przyjaciółki.

- Ven! Jak to dobrze słyszeć cię w tak znakomitym humorze!- entuzjastyczny głos Rose wypłynął z komórki.

- Sama się sobie dziwię, ale naprawdę jestem pozytywnie nastawiona.- zaśmiała się, dodając nieco poważniej.- Mam tylko nadzieję, że pewna osoba mi tego nie zepsuje.

- Przestań martwić się na zapas. Będzie dobrze, nie może być inaczej!- odpowiedziała szatynka.

- Masz rację, dam sobie radę. Muszę być silna. Muszę udowodnić mu, że i bez niego świetnie sobie radzę.

- Nie Ven. Jedyną osobą, której musisz to udowodnić, jesteś ty sama. Jemu naprawdę niczego nie musisz już udowadniać.- sprostowała Rosalie.

- Wiesz co? Jesteś najlepszą przyjaciółką pod słońcem!- odpowiedziała Venise, a w jej głosie znowu dało się usłyszeć radość.- A teraz muszę kończyć, bo jadę już do studia. Odezwę się po pracy.

- Dobrze kochana, czekam na telefon. I mocno trzymam kciuki!- po tych słowach obie przyjaciółki zakończyły połączenie.

Do studia weszła punktualnie o 10. Z salonu, w którym odbywały się wszystkie spotkania zespołu, dochodziły głośne śmiechy. Serce zabiło jej mocniej, a puls gwałtownie wzrósł, ale wzięła głęboki oddech i z niepewnym uśmiechem na ustach wkroczyła do pomieszczenia.

- O Ven, jesteś wreszcie!- krzyknął Bill i podszedł do niej, przytulając ją na przywitanie. Posłał blondynce szeroki uśmiech, który dał jej więcej wsparcia, niż tysiąc słów.

- Czeeeść mała!- usłyszała i po chwili zniknęła w objęciach silnych, męskich ramion.

- Witaj Georg.- zaśmiała się cicho, odwzajemniając przyjacielski uścisk.

- Dobrze cię widzieć.- basista puścił jej oczko i przesunął się w bok, robiąc miejsce przyjacielowi.

- Was również.- odpowiedziała Venise, witając się z Gustavem.- Kiedy przylecieliście?

- Wczoraj wieczorem.- odezwał się perkusista, powstrzymując ziewnięcie.

- Mam nadzieję, że tym razem zostaniecie trochę dłużej niż ostatnio.- blondynka posłała im wesoły uśmiech.

- Mamy trochę pracy, więc nie pozwolimy im szybko wyjechać.- zaśmiał się Jost, robiąc przerwę w przeglądaniu jakiś papierów.- Cieszę się, że wróciłaś. Bez ciebie nie dałbym sobie rady z tym wszystkim.

- Daj spokój David, nie ma ludzi niezastąpionych.- odpowiedziała i odruchowo spojrzała na gitarzystę. Nie mogła udawać, że go nie ma. I nie chciała wprowadzać napiętej atmosfery. Byli dorośli, więc musieli zachować się jak na dorosłych przystało.- Cześć Tom.

Do tej pory gitarzysta stał z boku i nie odzywał się ani słowem. Obserwował tylko jak jego brat i przyjaciele obejmują Venise i posyłają jej szerokie uśmiechy, które ona odwzajemniała. Poczuł dziwny ścisk w żołądku. Jeszcze jakiś czas temu on też mógł mieć ją w swoich ramionach. To on jako pierwszy widział jej uśmiech tuż po przebudzeniu.

Uważnie zlustrował jej sylwetkę, starając się zauważyć każdy, nawet najmniejszy szczegół. Jego największą uwagę przykuła niebieska sukienka. Doskonale pamiętał jak razem kupowali ją w sklepie.

- Tom, która lepsza?- blondynka podeszła do niego z dwiema sukienkami, które na zmianę przykładała do swojego ciała.

- Ven, przecież wiesz, że tobie jest ładnie we wszystkim. Wybierz, którą chcesz.

- Ale kiedy ja nie umiem się zdecydować. Niebieska?- przyłożyła do siebie wieszak z sukienką.- Czy czerwona?- zabrała od siebie pierwszą sukienkę i przysunęła drugą.- No nie bądź taki, pomóóóż mi.

- Skarbie, jak ty jęczysz.- wywrócił oczami, śmiejąc się przy tym cicho.- Przymierz obie, to wtedy ocenię.- dziewczyna, wyraźnie uradowana, przesłała mu buziaka w powietrzu i ruszyli w stronę przymierzalni.- Ale zacznij od niebieskiej!- dodał, nim zdążyła zniknąć mu z oczu.

Rozsiadł się wygodnie na kanapie i czekał. Obok niego siedział mężczyzna, mniej więcej w jego wieku, obładowany różnokolorowymi torebkami. Spojrzeli się na siebie i uśmiechnęli porozumiewawczo. I tylko jedna myśl przychodziła mu w tej chwili do głowy: „ach te kobiety”.

- Tom, mógłbyś mi pomóc?- dziewczyna wyjrzała zza zasłony, uśmiechając się w jego stronę. Od razu podniósł się z kanapy i wszedł do jej kabiny.- Nie mogę poradzić sobie z tym suwakiem.- zerknęła w lustro, prosto w jego oczy i dłońmi zebrała włosy z pleców, żeby mu nie przeszkadzały.

Mężczyzna uśmiechnął się szelmowsko i bardzo powoli zaczął zasuwać sukienkę, jednocześnie składając na szyi blondynki delikatne pocałunki. Zaśmiała się cicho i subtelnie odchyliła głowę, przymykając powieki. Otworzyła je dopiero wtedy, gdy poczuła jego dłonie na swoim brzuchu i podbródek oparty na ramieniu. Spojrzała w ich lustrzane odbicie, uśmiechając się szeroko.

- Zdecydowanie podobasz mi się w tym kolorze.- szepnął wprost do jej ucha.

- Czyli jednak niebieska? Jesteś pewny?

- Mogę pokazać ci jak bardzo...- odpowiedział łobuzersko i momentalnie przyparł ją do ścianki przymierzalni. Zbliżył usta do jej szyi i czule muskał jej skórę. Dłonie przesuwał wzdłuż bioder, kreśląc palcami różne kształty.

- Tom!- skarciła go, ale nikły uśmiech zawitał na jej twarzy.- Jesteśmy w sklepie! Czy naprawdę nie możesz wytrzymać tych kilku godzin?

- Daj mi tylko minutkę… No może dwie.- odpowiedział po chwili zastanowienia i czule zatopił się w jej ustach.

- Mhm, no dobrze.- wyszeptała między pocałunkami, więcej już nie protestując.- I niech będzie niebieska…

Zacisnął dłonie w pięści i schował je w kieszenie swoich spodni, wbijając wzrok w podłogę. Był zły na siebie, że znowu rozpamiętywał przeszłość. Przecież sam wybrał inną drogę, w której niestety zabrakło miejsca dla Ven. Widocznie jednak nawet on musiał się z tym po prostu uporać. Nie chciał tylko, by któryś z przyjaciół, bądź co gorsza Bill, zauważył, że nadal ciężko znieść mu obecną sytuację. Wiedział, co go wtedy czeka. W myślach już słyszał wszystkie umoralniające gadki, które wygłaszaliby jeden przez drugiego. A on przecież był pewny swojej decyzji. Obecności Venise brakowało mu tylko z przyzwyczajenia. Na pewno było to tylko przyzwyczajenie…

Gdy usłyszał jej cichy głos, natychmiast uniósł głowę. Ich spojrzenia, na krótką chwilę, spotkały się ze sobą. Nie minęła jednak nawet sekunda, a Venise odwróciła wzrok, przygryzając wargę. Nerwowo machała rzęsami, a jej klatka piersiowa unosiła się znacznie częściej, pod wpływem przyśpieszonego oddechu. Denerwowała się, już to wiedział. W końcu znał ją jak nikt inny.

- Witaj Ven. Dobrze, że jesteś...